- ruminor
- rūmĭnor, āri, v. dep. a., and (after the Aug. period) rūmĭno, āre, v. n. and a. [rumen], to chew over again, chew the cud, to ruminate.I.Lit.(α).Neutr.:(β).
bos ruminat,
Col. 6, 6, 1; Plin. 11, 37, 61, § 160; 9, 17, 29, § 62 al.; Vulg. Lev. 11, 26.—Act.:II.(bos) ruminat herbas,
Verg. E. 6, 54; cf.:revocatas herbas,
Ov. Am. 3, 5, 17:epastas herbas,
id. Hal. 119:escas gutture,
Paul. Nol. Carm. 18, 340.—Trop., to think over, to muse or ruminate upon (only anteand post-class.; but cf. ruminatio): nemo haec ruminetur mulieri, Liv. Andron. ap. Non. 166, 29: ruminabitur humanitatem, [p. 1605] Varr. ap. Non. 166, 27:Odyssean Homeri ruminari incipis,
id. ib. 480, 24:ruminaris antiquitates,
id. ib. 480, 23:dum carmina tua ruminas,
Symm. Ep. 3, 13 fin.
Lewis & Short Latin Dictionary, 1879. - Revised, Enlarged, and in Great Part Rewritten. Charlton T. Lewis, Ph.D. and Charles Short. 2011.